Ondanks het buitengewoon koude weer van
dit voorjaar, gaat de natuur gewoon zijn gang.
Vanmorgen maakte ik een foto van een
stukje tuin, dat ik op 9 april ook vastlegde. Toen kon ik haast niet
geloven dat het desolate plekje (zie hier beneden) ooit weer iets zou
gaan worden. En zie hierboven. Geduld: dat is een goede eigenschap
voor ieder die tuiniert.
Maar gisteren was het dan eindelijk een
echte voorjaarsdag. Na zondag nog in winterjas met maillot onder de
lange broek bij zo'n graad of 9 in de kille wind te hebben gelopen,
kon je gisteren eindelijk bij ruim 19 graden in een mild zonnetje in
de tuin bezig zijn. Wat was dat heerlijk. Vogelgeluidjes,
rondzoemende hommels, koolwitjes, veel bloeiende planten, de
rododendron op punt van uitlopen... Hier verlangen we nu de hele
lange, en ook nog eens wreed verlengde, winter al naar.
En in de namiddag met een boekje en een
glaasje wijn dromerig het oog over al deze weelde laten glijden, ik
had me weer helemaal verzoend met mijzelf, de anderen en de wereld.
Maar 's avonds liet de natuur zich weer
even van de andere kant zien: er zat weer een teekje in mijn arm. En
een uurtje later zag ik er ook een in mijn andere arm. Mijn geduldige
echtgenoot trok ze er weer uit. Omdat ze met zekerheid binnen 24 uur
waren verwijderd, hoef ik me er niet al te druk over te maken,
besmetting met de borrelia-bacterie is dan vrijwel uitgesloten.
Maar toch. Vanmorgen werd ik - uren te
vroeg - wakker waarna vele sombere gedachten over teken in mij
opkwamen. Mijn kansen op de ziekte van Lyme stegen per minuut en mijn
ogen en die van mijn echtgenoot om teken waar te nemen werden steeds
slechter, laat staan ons vermogen om ze te verwijderen. Op alle
grassprieten in de tuin zaten clubjes hongerige teken te wachten tot
het moment dat ik daar voorbijkwam. Hoe kon ik toch op het idee zijn
gekomen om zulke smalle paadjes te maken, met zoveel begroeiing
ernaast. Ik moest toch alles eens wat beter gaan bijhouden naast die
paadjes. Maar verdorie, het was daar de laatste weken toch ook geen
weer voor geweest...
En zo ging ik allerlei strategieën
liggen bedenken en besloot ik mijn eigen, nuchtere blog hierover van
het vorige jaar nog maar eens door te lezen...
Dus stond ik maar op om het
teekgebeuren uit mijn hoofd te zetten. En wat zag ik toen ik in de
spiegel keek? Op mijn keel? Juist: de derde teek.